W dniach 28-30 listopada 2025 r. – na przełomie starego i nowego roku liturgicznego – odbył się ostatni w tym roku V turnus rekolekcji dla nadzwyczajnych szafarzy Komunii św.

W dniach 28-30 listopada 2025 r. – na przełomie starego i nowego roku liturgicznego – odbył się ostatni w tym roku turnus rekolekcji dla nadzwyczajnych szafarzy Komunii św., który miał miejsce w domu rekolekcyjnym w Łopocznie prowadzonym przez wspólnotę „Ognisko Miłości”, której korzenie sięgają Francji i związane są z ich duchową matką – Służebnicą Bożą Martą Rubin.

Pieczę organizacyjną, ale i duchową sprawował nad nami ks. Sławomir Jargiełło, który omówił nam zagadnienie posługi lektora, natomiast przewodni temat rekolekcji poprowadził ks. dr Tomasz Adamczyk – wykładowca Katolickiej Nauki Społecznej.

Tematem rekolekcji była nauka społeczna Kościoła w jej pasterskim wydaniu, podana w sposób przystępny i przyprawiający o poruszenia wewnętrzne, wzywające do refleksji nad nasza postawą życia we wspólnocie Kościoła, ale i całej szeroko pojętej stołeczności ludzkiej. Sedno przesłania księdza Tomasza ująć można by było w cytacie św. Urszuli Ledóchowskiej: „Mamy więc w tym dziele wychowania dwojakie zadanie: pierwsze – wychowanie dzieci dla Boga, dla ojczyzny niebieskiej, drugie – to wychowanie dzieci dla społeczeństwa, dla ojczyzny ziemskiej. Rekolekcjonista nazywał to „chodzeniem na dwóch nogach”: nodze życia społecznego i nodze życia duchowego – uczynek i wiara. Przedstawiany temat miał cztery główne akcenty.

Pierwszy to społeczny wymiar naszej wiary – „Tak jak ciało bez ducha jest martwe, tak też jest martwa wiara bez uczynków” (Jk 2,26). Źródłem nauki społecznej Kościoła jest Objawienie Boże zawarte w Piśmie Świętym i Tradycji Kościoła.

Drugi to fakt, że najwyższą wartością w świecie przyrodzonym jest człowiek. Człowiek nie może zostać zniżony do środka, a jest celem samym w sobie, a jego godność ma swoje źródło w Stwórcy, który go stworzył na swój obraz i podobieństwo. Podkreślone zostały dwa wymiary godności: osobowa i osobowościowa. Pierwsza to ta niezbywalna, druga to fakt jak jesteśmy postrzegani przez innych czy samych siebie i ma swoje źródło w naszych uczynkach i postrzeganiu. Trzeci akcent to zagadnienie „jak pomagać?” i omówienie zasady pomocniczości.

Nauki zakończyliśmy zagadnieniem pracy jako konstytutywnego wymiaru życia człowieka. Praca sprzyja rozwojowi człowieka na wielu płaszczyznach, jednoczy z innymi – buduje relacje i ukazuje godność człowieka. Praca dlatego jest ważna, że wykonuje ją człowiek. Praca jest drogą wyzwalania ze słabości i pokus, ma wymiar moralny i stwórczy. Wspólna praca jest lekarstwem na problem indywidualizmu i fałszywego poczucia niezależności.

Pomimo, że temat życia społecznego w dzisiejszych czasach to bardzo żywa potrzeba, często niestety niezaspokojona, to nie brakło w jej przedstawieniu lekkości i humoru, co równoważyło wynikający z ludzkich zaniedbań życia społecznego smutek, który dotyka wielu z nas.

Całości rekolekcji towarzyszył gwarny, poważny i radosny czas rozmów i wymiany doświadczeń, z których wyjawia się niejako osobny temat rekolekcji – doświadczenie posługi szafarza nadzwyczajnego. Jednak fundamentem przeżywanych rekolekcji była modlitwa i sakramenty, a także miejsce „Ogniska Miłości” usytuowane w malowniczym krajobrazie lasu i Wisły, a przede wszystkim gościnności prowadzącej ten dom wspólnoty, która „egzamin z życia społecznego” zdała celująco. Wszystkim za ten czas dziękujemy.

(Autor: Rafał Kusz – uczestnik rekolekcji)